viernes, 30 de octubre de 2009

Profunda soidade...

Estado: Triste
Cancion: Counting Crows: Colorblind

Soidade.

Soidade profonda.

Quedei atascada no tunel, a rabia explotou, a búsqueda da miña paz interior impulsóuse.

Bó Samhain a todos.

martes, 28 de julio de 2009

A cara da felicidade...




Enamoreime...

domingo, 28 de junio de 2009

Michael Jackson


Non me dera tempo a escribir algo antes.


Unha pena a morte de Michael Jackson, foi un gran artista, lástima que os seus múltiples cambios físicos (innecesarios, chegou a ser un bombón) e certos rumores dañaran a súa imaxe.


R.I.P.

miércoles, 10 de junio de 2009

A triste realidade do galego entre os xoves!!!

Esta curtametraxe é moi boa, revela unha realidade que se produce, aqui en Vigo é algo moi habitual. l.

Qué conste, eu habitualmente non falo en galego, xa que a xente que me rodea suele falar en castelán. Non me avergonzo de ser galega, aínda que por desgracia, moita xente sí.

viernes, 5 de junio de 2009

Nervios

Estado: pensativa
Canción: Gamba de Legn- Ciapasala no

Ola a todos, decidín voltar a escribir, quédanme os exames de inglés, o luns e o xoves, pero ahora teño moito máis tempo porque xa non hai clases. Os exames de chinés foron ben, aínda que o día do oral atopéime ó xefe de estudios (que é bastante vacilón, e como xa dixen en outras ocasións, deume clase) e preguntoume se era eu quén estaba facendo escándalo alí enriba (Sí, claro, pregútasllo a unha que é demasiado silenciosa... :D) En fin.

Nestes días tiven un baixón importante porque non sei nada do traballo. Intentei chamar e nada. Non responde. E falta un mes. Evidentemente esto desespérame. A verdade é que empezaba a plantearme o quedar na casa, pero doume conta de que teño que ir sí ou sí. Pase o que pase. Nofondo, o máis grave que me puidera pasar é que teña que ir ó consulado e pedir que me paguen un billete de volta...E espero non chegas a esos límites...

Por outra parte nas últimas semanas creo que tiven unha especie de frechazo virtual con un rapaz milanés, o máis curioso é que parece que é mútuo... A verdade é que impresionoume moito, e parece que eu tamén a él. Por certo, independentemente disto, parece sorprendido porque dice que parece que estou moi comprometida cá política... Bueno, a verdade é que dende fai uns anos cara hoxe interésame máis.. E as miñas ideas foron sempre máis ou menos as mesmas... Máis ou menos. O máis curioso é que con respecto a Italia, certas personas tamén moi firmes nas suás ideas fixern que coñecera xente (virtualmente almenos) do mundo político. Alcaldes, conselleiros e candidatos para serlo. En fin... o_O

Polo menos chamáronme da ONCE para un curso de Braille. En realidade teñen a obriga de dar cursos, pero xa que hai moi poucos voluntarios en Vigo, o que organizan cada certo tempo é ese :D

jueves, 21 de mayo de 2009

Unha pequeña disculpa...

Estado: estresada
Canción: Vacca- Poco poco poco

Sento non escribir tanto neste periodo, pero de verdade, estou estresada cos exames e a viaxe... (E sobre todo, estou paranoica)

Quiero que pase rápido este periodo...

viernes, 15 de mayo de 2009

Merda

Estado: deprimida
Canción: Pesi Piuma- Giorni di Sangue

Hoxe estou mal. Menstrual, mosqueada porque os meus irmáns foron de viaxe por primeira vez (a París) e eu á sua idade non saíra nin sequera de Galicia. Eles xa estiveron, con 15 aniños que ten, en Madrid, Barcelona, e ahora en París.

Tampouco teño todo claro sobre a miña volta a Italia, que pode ser unha gran victoria ou un fracaso estrepitoso. En estes días non teño novedades sobre o traballo, aínda me teñen que mandar un papel que teño que firmar... Sobre "onde durmir" tampouco teño nada fixo, estou barallando varias posibilidades, pero aínda non sei nada con seguridade.

Hoxe é o típico día de merda no que só teño ganas de chorar e comer. Últimamente non saio, todo o mundo está ocupado.... Non sei. Non estou ben. E aínda por riba, dentro de nada, esames....

Futuro incerto.. cada vez máis...

viernes, 8 de mayo de 2009

Incendio no Calvario

Onte hubo un incendio en unha coñecida cafetería (Nuevo Crismelo) do meu barrio, O Calvario. Entereime sobre as 15.00 da tarde, cando saín da casa, xa que a zona estaba chea de policías, bombeiros, e xente que parada, observaba o panorama. Por fortuna non houberon daños personais, aínda que para os donos foi unha desgracia, xa que, según o que oín, houberon grandes pérdidas no almacén... :|

Ánimo...

martes, 14 de abril de 2009

Farta!

Que todo o mundo o saiba.

A "señoriña" PATRICIA SANMARTÍN TORRES (Mar Azul) é unha PUTA.

sábado, 11 de abril de 2009

Loitando

Estado de ánimo: Pensativa
Canción: Davide Van de Sfroos: Pulenta e galena fregia


"L'è mea vèra che nel silenzio
dorma dumà la malincunìa,
l'è mea vèra che un tuscanèll
l'è mea bòn de fa una puesìa.
In questa stanza senza urelògg
bàla la fata e bàla la stria
in questu siit senza la lüüs
che diis tücoos l'è duma' l'umbrìa...."

E agora, os meus pensamentos bailan ó ritmo de melodías extrañas, dudas que se agolpan unha tras outra na miña cabeza. Quedan 81 días. 81 días nos que terei que librar duras batallas contra os meus futuros exames, deixar en orde as cousas en Vigo.E deixar en orde o meu verán. Un verán que será estrano, quizáis cheo de aventura que xamáis pensara vivir, xa vou dar un paso que xamáis imaxinaba que atreveríame a dar. Un paso cara o descoñecido. Un paso no que as máscaras de supostos amigos están empezando a caer, e demóstrase cáles son as peles reais de sinceridade. Unha aventura deña de calqueira dos meus ex mestres de italiano. Teño algo de medo, pero có medo non se vai a ningunha parte....






Síntome pequena.




jueves, 5 de marzo de 2009

Son un desastre... Aínda que non estou triste

Estado: Crítica
Canción: Rihanna- Umbrella

Son despistada, extremadamente despistada.

Quería buscar información sobre os partidos minoritarios antes de votar nas eleccións galegas. Non o fixen.

Quería dar os sellos que tenño repetidos das cartas o meu avó. Esquecínos por completo.

En chinés milagrosamente non suspendín, pero en inglés carguei tres de catro partes.

Como delegada de clase son un desastre, tiña que facer unha lista de teléfonos e non a fixen.

Entre eso, a miña memoria (que funciona cando lle apetece) e os meus medos escénicos (que gustaríame superalos, e dentro de pouco terei que afrontalos...) Estoume a volver tola!

sábado, 28 de febrero de 2009

¡Desfogo! (A falta de outro tipo de desfogos...)

Estado: pensativa
Canción: Marco Masini- Vaffanculo (Nunca mellor dito...)

A palabra é pensativa.

Estou en Mos, na casa dos meus avós. Sí, estáse moi ben por un par de días sen pais, sen irmáns. Estou reflexiva por todas as cousas que están pasando na miña vida: Un mestre déixanos, á volta das vacacións terei as notas dos exames, (Entón sí que vendrán as miñas xornadas de reflexión) a miña vida emocional está moi desordenada (e todo o que conlleva.. xa sabedes...) e empezo a botar en falta (un pouquiño) Milán despois de medio ano. Xa non con tanta ansiedade, pero un pouquiño. E non me queda nada, tería que atopar un traballo aquí, aforrar, repetir os mesmos procesos. Eso sí, sei que conto co apoio de moitos deses amigos que a kilómetros de distasncia, seguen a soportar as miñas crises... Alguén dixo que Vigo é unha "mini-Milán". Bah.. dende logo fáltanlle moitas cousas para selo. Quizais a zona industrial (especialmente a avenida de Madrid, onde hai un montón de empresas con edificios xigantes) é unha mini-Milán. Pero polo resto...

Mañá pola mañá teño que ir a Vigo. Ademáis de ser xa domingo, teño que ir votar. Mandei unha mensaxe á miña nai para que me confirme se chegou a carta na que te dín o colexio, a mesa e todo iso. En fin. As veces penso que sería máis práctico montar un partido político propio e pasar de toda esa panda...

Tamén estou contenta porque continúo escribindo o relato, aínda que agora atasqueime un pouco e eso mosquéame... ¿Algún consello? Quizáis un "brain storming"...

Non me podo queixar, en estes días caéronme dous regalos: Unha PDA con teléfono, que conseguiu un dos meus tíos (Para non levar tantos trastos enriba...) E unha pantalla para o meu ordenador, que a miña está cascada e estou todas as noites a golpes con ela... Levaba tempo pensando en comprar unha pantalla ou un portatil O problema do portatil é que no ordenador teño un aparello de televisión e non se pode meter ó portatil... :S

viernes, 27 de febrero de 2009

Adeus, Juan

Estado de ánimo: Triste
Canción: Los Piratas- Muertos

A noticia do suicidio de Juan Campos Paz, mestre de música en diversas escolas, (Entre elas, Escuelas Nieto, na cal estudiei os últimos catro anos de escola obrigatoria) caeume como un xarro de auga fría. Probablemente moita outra xente sentíuno así. A noticia sorprendéume o mércores, cando me disponía a ir a natación. A dor apoderóuse de mín e non puiden impedir que as bágoas se deslizaran polas miñas meixelas. O vín por última vez fai algúns meses. Non podería imaxinar nada así, o único que advertín naquel momento claramente é que tiña ganas de falar.

No funeral chorei bastante. Avergónzame chorar así, máis cando alí estaban moitos dos meus ex mestres de aquela escola. Revivín as súas clases, as súas palabras, a ternura que desprendíase de aquel modo de ser bonachón e aparentemente tranquilo. Pero tamén lembrei momentos nos que estiven a punto de cometer aquel loucura de rematar con todo. Por fortuna, no seu momento, alguén o impediu.

Estou tentando de asimilalo... Pero non son capaz...

lunes, 26 de enero de 2009

¿Sen internet?

Estado de ánimo: mosqueada
Canción: Amaral- El final

Vaia tela. É posible que quede sen internet uns días. Prrrrr.....

lunes, 19 de enero de 2009

E comeza o ciclo de cine de italiano...

Estado: tranquila
Canción: Modena City Ramblers: I cento passi

Creo que foi como volver formar parte de aquelas alumnas de italiano. Unha sensación extraña inundóume hoxe, cando entrei na Aula Magna, disposta a ver a primeira película do cicle de cine de italiano (películas de mafia, camorra, etc). Éste é o modo do departamento de manifestar o rexeitamento dos meus ex-mestres de italiano cara as asociacións mafiosas. Sí, o feito de estudiar aínda na escola de idiomas, ten a vantaxe de que podo asistir a algunhas actividades de italiano sen problemas.

Todo empezou con unha introducción de un mestre, que prácticamente evitei ver á cara... Falou un pouco, creo que o máis importante do que dixo é que estas películas, elexidas polo departamento, contan historias verdadeiras, e non americanadas come o padriño. Despois de algúns minutos de distracción, conseguín concentrarme na película, os cén pasos, que conta a historia de Peppino Impastato. Conmovedora.

Por un par de horas sentínme extraña, como se nada cambiara dende ó ano pasado. Non pertenzo xa a esas clases, sei defenderme ben cá lingua italiana. Hai quen dín (como un ex mestre da ESO hoxe) que debería de buscar traballo de traductora. ¡Ojalá fora así de fácil!

martes, 13 de enero de 2009

Sen sella-lo paro

Estado: aturdida e nerviosa
Canción: Vomitiors- Nervos

O meu non ten nome.

Quedei dormida e non pude sellar ó paro. Sei que sonou o despertador e o parei. Tamén tiven unha serie de pequeños soños extraños, sei que soñei cá enfermeira (teño que ir facer o meu historial médico) que soñei con un dos meus ex-mestres de italiano, soñei có ex-monitori de natación (onte nos cambiaron de monitor) En fin. Unha mezcla estrana, pero ten sentido. O caso é que estou mosqueada porque non puden ir sellar ó paro, (claro, sólo se pode facer ata as 11...) E mañán terei que facer outra tarxetiña...Dánme ganas de mandalo a....

domingo, 11 de enero de 2009

Mini-desfogo

Estado: Triste, pesimista
Canción: Caparezza: Un vero uomo dovrebbe lavare i piatti


Sólo dúas cousas: Esto mal e todo é unha merda.

lunes, 5 de enero de 2009

Policía secreta

Estado: asustada
Canción: Morodo: Los carros de Babylon

Hoxe tiven un deses soños que non teñen pés nin cabeza. Un soño angustioso e realmente absurdo. Resulta que estaba na rúa, e ven un grupo (4 tíos e unha tía) e sóltanme:

- Policía secreta. ¿É vostede Anahí Palacín Martínez?
- Sí.
- Pois ten que colaborar connosco nunha misión.
-¿Qué misión? ¿Cánto vai durar?
- 2 meses e medio.
- De ningunha maneira. Eu non podo faltar dous meses e medio a clase.- Intento escapar, agárranme-. Se non queres colaborar, vámoste ter que detener.
- ¿Podo avisar ós meus pais?
- Non.
- Teño que avisar ós meus pais.
- De ningunha maneira.

Leváronme casi a rastras, contra a miña vontade. Eu que non quería e eles que me levaban a rastas, come se fora unha delincuente. Finalmente chegamos a un sitio e encerráronme en un cuarto.

- Mañán pola mañán empeza a misión.

E cerraron a porta con chave.

Por sorte,xa me despertei de golpe... Qué angustia.

sábado, 3 de enero de 2009

Rompendo con todo

Estado: Rabia, e algo máis que non se pode dicir (ver texto canción)
Canción: Nine Inch Nails: Closer

Hoxe, independentemente do que acabo de mencionar no meu estado, do que lóxicamente non darei moitos detalles, teño ganas de acabar con moita xente. Non literalmente, pero sí acabar có contacto con certas persoas, que máis dunha vez fixéronme chorar, intencionadamente ou non, non o sei.

Polo tanto, hoxe realicei unha limpeza completa que afecta tanto a msn, a yahoo como a skype. Eliminei todos os meus contactos, ahora estou rescatando á xente que me fala (cando me chegan as súas mensaxes). ¿O motivo? Quero esquecer a algunhas persoas que me fixeron moito dano, e tamén quitar á xente cá que regularmente non falo. Xa, escollín un camiño moi radical, pero é o mellor. Se non corto certos contactos, sei que as cousas poden ir peor. E non, non estou metida en nada raro, o prometo.

Año nuevo, vida nueva.

jueves, 1 de enero de 2009

Balance 2008

Estado: Pensativa
Canción: Loreena McKenitt:Arabia

Xa se foi un ano máis. Un ano escandaloso para mín, cheo de experiencias, positivas e negativas, pero inesquecibles.

Este ano falouse moito da crise económica, en cambio, a miña crise emocional ven dende principios de ano ata agora. Durante este 2008, non resolvín ningún dos meus conflictos emocionais, máis ben fuxín deles, espero temporalmente. Non vou dar nomes, pero quenes me coñecedes xa un pouquiño, podedes intuír eses nomes.

En cambio, conseguín traballar. Durante tres meses fun a un ritmo acelerado, entre traballo e clases. Aprendín que cantas máis cousas fas, máis te chega o tempo para tdoo. É raro, pero é así. O traballo o deixei, pois antes que o diñeiro está á saúde, e se un determinado traballo te crea ansiedade, ó mellor será deixalo. Milagrosamente, tendo menos tempo, aprobei todo, inglés, italiano e chinés. A consecuencia máis directa é que rematei italiano.

Coñecín xente nova. Salomé, Roy, Roberto, Álex... Era unha das cousas que sempre me pareceu máis complicadas, e en cambio, aí estamos.

E o máis importante, conseguín viaxar máis. Casi todas viaxes cortas, pero é un avance: Dúas veces a Madrid, unha a Toledo, unha a Finisterre, cás súas paradiñas correspondentes...(que non está lonxe, pero é algo...) E por suposto, a miña añorada Milán, que implicou ver outros sitios novos aparte de aquela cidade que amo.

Este ano teño obxectivos novos. Quizáis expectativas demasiado altas. Pero por marcarse obxectivos, que non quede:

- Meditar máis, aprender a controlar a miña vergonza. Quizáis debería facer un curso de oratoria...
- Atopar traballo.
- Irme de casa. (E a algo máis de longo prazo, con un pouco de axuda, igual podería irme por un periodo máis largo a Milán)
- Facer cursos (interésame especialmente o de azafata de vuelo)
- Viaxar máis.
- Presentarme a máis concursos literarios.
- Atopar un tío decente (misión imposible, en fin)
- Mercarme un portátil.


 
Contrato Coloriuris