sábado, 22 de diciembre de 2007

Bó Nadal

Escribo este post para felicitaros o Nadal, en xeral, e para desexaros un feliz Ano 2008 cheo de sorpresas (boas, lóxicamente) Bó Nadal e bó Yule :D

Fai un par de días estiven un pouco decaída, pero xa recuperei o meu sorriso :D. E non son tonterías, din que no Nadal diagnostícanse moitas depresións...

Teño moitos obxectivos para o 2008, polo tanto farei unha lista. Casi todos os anos a fago, e casi todos os anos consigo cumprir algúns dos meus obxectivos. É interesante para ver a propia evolución.

Polo resto non sei que dicir. ¿Qué faredes en estas datas? Eu supoño que o de sempre, 24 cá familia paterna, 25 cá familia materna. E o mellor saio despois. A estas alturas xa non creo que saia en fin de ano, porque non teño as entradas. Pero tres anos vivendo a experiencia dinme que as veces é mellor quedar na casa.

sábado, 1 de diciembre de 2007

Enferma

Hoxe non è un dos meus mellores días.

Enferma. Non estou ben, teño dor de gorxa e ollos. Onte tiña tamén dor de barriga e cabeza. Non teño febre, pero de todos modos, son un virus con pés.

Fastídiame moito. ¿Por qué hoxe? ¡Isto quere dicir que non irei a teatro en dúas semanas! A semana que vén podrei saludar, como moito.... Hoxe non podo saír. De todos modos, teño o ordenador para falar e escribir, teño libros para ler, e teño cartas par responder. Algo podo facer.

sábado, 24 de noviembre de 2007

Feliz... pero pensativa

Penso.

Faltan 13 días. 13 días de espera. Solo 13. Dentro de 13 días podrei entender por fin que é o que me quenta ó corazón, me abraza a mente e fai que conte todos os momentos nos que respiro.

Pensara que despois da miña viaxe a Milán, o máis ben, viaxe á confusión mental que a gran metrópolis xa decidera sobre o meu propio corazón, non habería solución. Que xa era unha alma sen destino, que vagaba polo mundo pensando que él non esistía. En cambio existe. Existe e parece que me queira.

De feito, apareceu o meu home ideal. Non se sabe aínda que pasará. Aínda faltan dúas semanas. Hoxe é tamén un día de confusión, de todas formas. Unha mensaxe de "felicitacións" enviado do meu móbil faime lembrar aquel momento. O momento no que a "Viga" chegaba á gran metrópolis e rodeábase de algúns amigos un pouco tolos. Unha mesaxe con resposta que me fai lembrar. Faime lembrar que eles tamén están alí, e que, no fondo, non esqueceron a esta amiga un pouco tola.

jueves, 18 de octubre de 2007

¡Gracias!

Gracias a todos aqueles que se lembraron onte de mín polo meu cumpreanos :)

Xa vou vella, 21 anos...

martes, 16 de octubre de 2007

Curiosidade linguistica

Non o pensara...

Hai unha palabra que parécese en español e italiano:

Silla=Sedia

Pero probablemente é máis sorprendente cuando collemos as linguas rexionais. Collamos as palabras en galego e milanés:

Cadeira=Cadrega

É realmente curioso...

domingo, 7 de octubre de 2007

Volta a empezar...

Mañán comézase de novo.

E a roda xira... Mañán terei que ir a italiano, pasado mañán a chinés e inglés. Volverei a ver as caras, de xente que aprezo e xente que ignoro, volverei a pelear cás letras...

Hai xente que me din que estou tola. Non me chega cás miñas linguas naturais, non me chega có inglés, nen có italiano. Nen có meu criticadísimo estudio do milanés. (Lingua pola que seguirei loitando) Vou probar sorte co chinés.

Se fai 10 anos dicíanme que ían pasar todas as cousas que están a pasar ultimamente, non o creía.

E dentro de 10 días serei máis vella: 21 anos. Pero da igual, o único que importa agora é loitar... E non rendirme!

miércoles, 3 de octubre de 2007

¿Normalización? ¡Desnormalización!

Estou moi anoxada.

Estou farta da "normalización lingüistica". Para mín, isto é un desastre político máis, completamente absurdo.

Díxose sempre Estudiar, agora é "estudar". Díxose sempre "Choiva", e agora "chuvia" "Avespa" é "Avéspora" e non se pode dicir "Felicitacións" ou "Felicidades". Agora según istos "intelixentes" dícese "Parabéns". Non somos portugueses, somos galegos. E os galegos non falamos así. ¿Por qué agora temos que estudiar, falar o ensinar o galego así??

¿¿Despois de tantos anos??

Espera... Agora solo falta que digan que "A forma correcta de dir pantalóns é "pantalois" ".

Isto é un cachondeo.. Metédevos a normalización lingüística polo...

jueves, 27 de septiembre de 2007

Anuncio Censurado

Paréceme absurdo que censuraran certo texto en este anuncio... En realidade moitos o pensamos, independentemente das ideas políticas...

lunes, 17 de septiembre de 2007

Curioso...

Coñecín a un rapaz por internet de aqueles que pensaba que non quedaban. Estou mal e me escribe unha poesia para animarme. Escríbolle eu unha, porque sí, porque me saíu, e va e escribe outra como agradecemento..Moi legado á cultura, se ve que sempre ten algo co que sorprenderme... E aínda por riba tamén co gusto musical acertou bastante. Simpatico, doce, o suficientemente maduro... e aprecia as terras celtas...

Claro que... tiña que ter algun defecto..

¡Está lonxe!

¡Non é xustoooooo!

lunes, 10 de septiembre de 2007

Perdida

Perdida.

Outra vez perdida.

Volvo a estar perdida en un mar de pensamentos inútiles, de soños perdidos, de loitas interminables por atopar a esa persona, a Anahí, a unha medio-adulta medio-nena que xa non sabe como afrontar a vida, se con un sorriso e toda a forza do mundo (Que é o que me pasa cando penso nos momentos vividos en unha ciudade que agora está lonxe) o con unha bágoa, que tamén cáeme cando enfréntome á realidade presente. Presente e ausente, máis ben ausente. Porque eu non estou. Nunca estiven. É difícil de explicar.

Hay xente que admírame. Que admírame por como canto, por como escribo, pola miña capacidade para aprender linguas (Aunque son moi vaga) ou para entenderme con estos p... ordenadores dos que as veces vólvome escrava. Bueno, sobre as miñas dotes artísticas, solo direi unha cousa. Escribir non é unha virtude, nin un don. É casi unha enfermidade. Para escribir algo en condicións, un ten que rescatar as súas propias historias e emocións. E as veces desátanse sensacións estranas. Moi estranas. Casi suicidas.

domingo, 5 de agosto de 2007

Qué fin de semana!

Este fin de semana non parei un minuto.

Venres: Saín con Jenni, Tony e un amigo de Tony. Fumos a beber algo. Despois entramos en un bar... E casi me da algo.

Unha das ex compañeiras do meu pai cantaba nese bar... Houbo unha canción na cal púxose a bailar díante de mín e cando tiña cachos nos que non tiña que cantar, aproveitaba para facerme preguntas... ajajaj.

Onte foi un día estupendo. Recolléume Mercedes, unha das humanistas de aquí de Vigo porque íamos todos a xuntodos humanistas de A Coruña a un acto pola non-violencia. Paséino moi ben, pero como non paraba de facer cousas (colocar cousas, repartir información, etc) Rematei agotada. Eso sí, non chegamos a Vigo ata as tres da mañán :D

martes, 24 de julio de 2007

TATAGOLOSA MICROMANIA

Pregunta:


¿A quen se tirou esta tia?

Dios.. que cheo de merda está o mundo da música.. e outros intentan facer méritos para chegar a algo e non son nunca coñecidos... solo para algúns poucos que buscan con insistencia.

Bueno, e esta é a versión orixinal, a versión reggeaton é todavía peor!!!


Vos que opinades??

domingo, 1 de julio de 2007

Oooh mia bella Madonnina...

Quería que esta canción estivera neste blog, como dedicatoria ás mañáns, ás tardes, ós seráns, ás noites que pasei, os meus sorrisos e as miñas bágoas, sobre todo os meus sorrisos, entre o 28 de marzo e o un de abril, e entre o 9 e o 11 de abril.

Bótoche de menos, Milán.. Deixeite entre bágoas e con algúns asuntos a medias, quén sabe cando nos volveremos a ver. Espero que pronto, porque aunque sexas odiada por moitos, eu bótoche en falta. Ahora choro e emociónome o lembrar a miña euforia, pero loitarei. Por tí, por todo o que me quedou por facer, e por todo o que farei á proxima vez.

Madonnina


A disen: "La canzon la nass a Napoli",
e certament gh'hann minga tutt i tòrt,
Surriento, Margellina, tutt i pòpoli
i avrann cantaa almen on milion de vòlt.
Mi speri che se offendarà nissun
se parlom on ciccin anca de numm.

O mia bella Madonnina, che te brillet de lontan
tutta dòra e piscinina, Ti te dòminet Milan
sòtta Ti se viv la vita, se sta mai coj man in man.
Canten tucc: "Lontan de Napoli se moeur",
ma poeu vegnen chi a Milan!

Adess gh'è la canzon de Ròma magica
de Nina, el Cupolone, el Rugantin.
Se sbatten in del Tever: "Ròma tragica!"
Esageren, me par, on ciccinin...
Sperem che vegna minga la mania
de mettess a cantà: "Malano mia!"...

O mia bella Madonnina ...
Sì, vegnì senza paura,
numm ve slongarem la man:
tutt el mond l'è on gran paes
- e semm d'accord! -
ma Milan l'è on gran Milan!

domingo, 24 de junio de 2007

Uff!

Ola a todos :)

Hoxe estou cansa. E que onte saín de marcha. Ata as 6.30 da mañán por aí con Vanessa e outra xente. Bebín algo, sí, unha caipiroska ó amorodo. Despois saímos por aí, fomos a tres discotecas diferentes e todas estaban cheas ata os topes.

Primeiro esperei por Vane en un sitio onde quedaramos. Pero non chegaba. E comecei a ver certas mensaxes de certa persoa cando estiven en Italia e víñome algo de melancolía. Caéuseme a bágoa ó lembrar o ben que o pasei en Milán (sen comentarios) e o recordar esa persoíña.

Fomos por aí de discotecas. Fomos a tres. O peor é que todas as discotecas eran cheas de xente. ¿Cómo é posible? ¿En Vigo? ¿En xuño? ¿Ninguén colle vacacións en esta cidade?

Paséino ben, aunque rematei agotada. Facía tempo que non saía de noite!

E nada, fai un momento probei a carga-la tarxeta italiana, que a tiña xa baixo mínimos... ¡E fun capaz! Estou contenta. Convénme usala, je, je, je. Lo pasé bien, aunque acabé agotada. ¡Ya hacía tiempo que no salía de noche!

miércoles, 20 de junio de 2007

Soños esquecidos

Hoxe soñei con Jose, o rapaz que me gustaba con 15 anos.

Era un compañeiro de colexio e ó principio lévabame ben con él ó problema foi cando descubriu que me gustaba. Estiven tola por él hasta os 17. Hoxe o teño superado, aunque a miña situación emocional é sempre inestabile, je, je, je.

miércoles, 16 de mayo de 2007

Experimentos musicais

O que fixen agora, non imaxinaría nunca que o faría.

Escoitaba unha canción dos Modena City Ramblers, un grupo italiano que fai música celta, inspirándose especialmente na música irlandesa, e que cantan en italiano e en dialecto de Módena.

Pois resulta que escoitaba unha das suas cancións, "La Fiola Dal Paisan", E non sei por qué... De repente, collín a miña pandeireta. Pillei o ritmo da canción enseguida. E aí estaba eu, que tocaba a pandeireta mentres cantaba mitade en italiano, mitade en dialecto de Módena.

Facía tempo que non facía experimentos...

jueves, 10 de mayo de 2007

É unha vantaxe...

É unha vantaxe que á hora de escoitar música non escoito grupos tan coñecidos. Así cando lles escribes respóndenche :P

miércoles, 21 de marzo de 2007

E isto non remata aquí...

Tamén atopei o video-clip de "Qué jallo é" (Ano 1994, tería 7 ou 8 anos...) cando era pequena, a verdade, metíanme bastante miedo...

O que pasa es que onte, despois de velo, non puiden evitar emocionarme e botarme a chorar... Non de tristeza, foi una mezcla de ledicia e melancolía...

martes, 20 de marzo de 2007

Íscalle Lura

Qué lembranzas... Este video foi a miña iniciación ó rock... Fai 10 anos! Quén o diría :D

domingo, 18 de marzo de 2007

Está claro que...

O que nace rockeiro, lo é toda a súa vida.

Non é normal que ahora, despois de tanto tempo (1997-2000) volvínme enganchar ós Heredeiros da Crus.

O sí... No fondo creo que foi la etapa máis divertida- e extraña- da miña vida xD

A verdad, é que hai motivos incoscientes para volver a escoitalos... Estaba máis contenta, ( se debo ser sinceira, semellaba una tola) e falaba máis en galego (Non toda a influencia dos HDC era negativa, no???) Agora lémbrome de aquelo de "ti sije así, corasón, que vas por moi bó camiño..." (Era obvio, aunque era demasiado cedo para iso....)

Facíame falta ostiaaaa!!!!!

viernes, 16 de marzo de 2007

Reflexións

O tempo pasa rápido cando te das conta de que todos os anos son iguais; os mesmos periodos de clases, vacacións, festas, os mesmos fins de semana, as mesmas mañáns, tardes, seráns.

viernes, 9 de marzo de 2007

Heredeiros da Crus.. ¿O retorno?

Lín unha noticia que deixóume de pedra, publicada na edición virtual da voz de Galicia ó 16 de Febreiro:

En ela dícese que Javi Maneiro, cantante dos Heredeiros da Crus (O primeiro grupo importante na miña vida) afirmou que o grupo xuntarase o ano que vén para estudiar a posibilidade de tocar xuntos.

Unha boa noticia, pero para mín chea de cuestións... Algúns dos compoñentes traballaban en outros proxectos musicais. Será verdade? Irá cara adiante?

Seguiremos informando...

sábado, 17 de febrero de 2007

Homes

Teño un cacao mental...

Hai moitos homes na miña cabeza... E quén sabe se a algún deles lle importo...

Probablemente para algúns non son nada. O unha simple admiradora. Para outros unha amiga. Pero ninguén soñará para mín...

Estou escoitando unha canción que presaxia a traxedia...

miércoles, 7 de febrero de 2007

Subliminal nun programa americano de cociña

Parece que nos Estados Unidos levantarase unha gran polémica despois de que este video vira a luz.

Trátase dun programa de cociña americano (Iron Chef America) no que como podedes ver, introducíronse mensaxes subliminais de Mc Donald's.

domingo, 4 de febrero de 2007

Vaia noiteciña

Ola a todos:

Aquí estou despois de unha noite "de festa" (de merda, como de costume) A primeira cosa que púxome de mala ostia è che viu a Begoña (pero bueno, peor para ela, eu se fora ela non volvía a saír con nós na miña vida)

A verdad, é que esta noite foi chunga. Primeiro fumos ó Arenal X, que estaba cheo, nos fixeron pagar e non nos deixaron pasar, ó final tivemos que chamar á policía (a mín non me cobraron, así que me mantiven ó marxe). Viñeron creo que cinco policías locais e dous nacionais. A verdade é que os nacionais non fixeron falta, porque cando veron que chamáramos de verdade devolveron a pasta (o parte de esta, porque algunhas das entradas as tiraran)

Despois acabamos no mao-mao. Non tiña ganas de beber, pero tiven que facelo porque se non bebes non podes saír... Total, que pedín un licor 43 con cacaolat. (Se pido cerveza morro do noxo) e nada, alí estivemos toda á noite. Cheguei a casa as 6... e caéume bronca da miña nai por chegar ás 6, cando moitas veces cheguei ás 7, e tamén as 9 da mañá e non me dixo nada...

domingo, 14 de enero de 2007

Sobre o arte

Un ser humán é aquel que sabe facer chorar. Un artista é aquel que sabe far rír.

domingo, 7 de enero de 2007

Mal fin de semana

Este fin de semana non fun o mellor:

- Peleas o venres noite
-Melancolía o sábado noite, gañas de realizar un soño imposible.
- Celos ó domingo.

lunes, 1 de enero de 2007

Feliz 2007

Bós días a todos, (Bueno, son as 14.12, pero acabeime de levantar!) A noita foi ben, unha boa cea na casa dos meus avós, e despois ó Etnias, entre malibu con ananás, algun que outro ligue, e bailes desenfrenados. Bó modo de entrar no 2007, bailando como unha loca.

Agora tócame botá-la vista atrás para face-lo balance deste ultimo ano. Non foi mal, aínda que tivo as súas tristezas. O ano 2006 empezou mal, cás miñas emocións descontroladas (Agora estou un pouco máis tranquila) Aínda quería arranxalo con Marco por aquelas, e a verdade, que agora non arranxerei nada... ¿Merecíase as miñas bágoas? Non o sei, o importante é que agora son libre como o vento, e estou orgollosa disto, aproveito o tempo ;) Recoñezo que este ano tiven a moitos homes na miña mente. Moito descontrol emocional.

Artísticamente, non me queixo: A miña evolución é positiva, e de cando en vez, teño oportunidades. Por exemplo, participei en un libro de poesías en italiano. Con respecto ós meus gustos, agora se me dixeran: "Dime o grupo de música que escoitaches máis este ano". A resposta é obvia. ¡Gem Boy! E a quen non lle guste, que se f***.

Tamén tiven sorte no sentido relixioso, encontrei moitos wiccanos este ano. Ademáis, coñecín tamén moita xente cá che saír e falar :D.

Este ano o comezo con moitos soños e esperanzas, sen prisa pero sen pausa. Quero que a miña evolución artística avance, que os meus estudios vaian ben, quero perder algo máis a vergonza, e quero outras cousas quizais máis difíciles de realizar, pero non imposibles...

Feliz 2007 a todos
 
Contrato Coloriuris