martes, 21 de octubre de 2008

Desafío

Hoxe estou moi contenta. acabei de ler Domani ti perdono, de Alessandra Appiano, libro que volvín empezar (o lera pola metade) fai algúns días. O feito en si non é do de habelo lido, senón que o lin en tres días. Estou recuperando unha parte de min que cría que xa perdera entre os meus recordos da infancia pre-virtual, na que era unha devoradora de libros, e internet era unha idea banal que nin sequera pasoume pola cabeza. fun á biblioteca, así afasteime do mundanal ruído que inunda a miña casa, ata altas horas da madrugada, e que de pequena non me importaba, pero que agora túrbame bastante. fun á biblioteca máis próxima, co único obxectivo de ler.

Ata o curso pasado, tamén tiña un problema: Estaba en italiano co plan vello, polo tanto, debía ler tres libros impostos polo sagrado departamento de italiano. Isto quere dicir présa, desconcentración, e menos campo de elección. Agora teño un reto persoal, ler como unha tola como cando era unha nena á que lle daba igual todo o que lle pasaba ao resto do mundo, que camiñaba por mundos non descubertos e perdíase entre bosques en compañía da súa curmá, a que só vía a unha amiga o fin de semana en casa, e per quen un día na Coruña era un día no paraíso. Lendo descóbrense outros mundos, outras ideas, outros soños. que nin sequera pódense tocar ligeramente doutro xeito. Os libros eran os meus refuxios secretos, construían mu mundo, facíanme soñar. Quero que continúe sendo así.

jueves, 16 de octubre de 2008

Flashes e cámaras

Onte era un deses días diferentes ao resto. A profesora de chinés díxonos que os que puidésemos viñésemos a clase pola mañá. Púxonos un capítulo da serie que vemos sempre en chinés, que máis que unha serie educativa parece un culebrón :D. Sabiamos que ía vir a conselleira de educación. Eramos poucos, pois a maior parte da xente non pode acudir a clase pola mañá. Para min foi unha situación estraña. Primeiro entraron a directora e o xefe de estudos, os dous moi trajeados. Creo que se me fixo estraño ver ao xefe de estudos (ao que non vira desde o principio do curso ata onte) daquela guisa, tendo en conta que me deu clase fai algúns anos e que me tomaba sempre o pelo (toma sempre o pelo a todo o mundo...). Despois entraron unha 0a de xornalistas, e finalmente a conselleira. Fíxolleme absurdo estar rodeada de xornalistas, cámaras que gravaban e flashes que se disparaban cada dous por tres. A situación pon nervioso a un, a verdade. Agora xa entendo á xente que escapa de flashes e cámaras. Pero non estivo mal.

domingo, 12 de octubre de 2008

Casco Vello de Vigo

Si, é así. O Casco Vello leva moitos anos doente. Algunhas zonas están cheas de droga, insalubridade, e inseguridade. As vellas ruínas dan un testemuño de tristeza e dor. É desas zonas nas que é mellor non meterse se non se coñece. Un barrio que debería de ser un tesouro, ha despreocupado ás autoridades moito tempo e nel producíronse historias incribles (Como a caída dunha fachada dun edificio captada por cámaras...)Lixo. Ocupación. Desesperación.



Está claro que gracias a certos futbolistas e certas personalidades do concello chegamos á situación que chegamos. Paréceme incrible que o diñeiro poida comprar o futuro dunha cidade. Como colofón final, a construción dun centro comercial inútil desesperou a parte de Vigo desde o pasado ano, pois cobre parte dun mirador a ría.



O goberno local sempre se ha despreocupado, por non variar. Por sorte empeza a haber algún movemento. Segundo parece, se expropiarán as casas do Casco Vello que os propietarios non reparen, e mellorásense as condicións. Esperemos que sexa verdade.

O consorcio do Casco Vello tamén estaría investindo en mellóralas e rehabilitación da zona. Esperemos que todo mellore e que o Casco Vello non se caia a anacos. Moitos cidadáns queixáronse da reportaxe de Catro, pois consideran que afecta negativamente á recuperación. É verdade, todo iso tense que contar, pero quero aclarar á xente que non coñece Vigo que non todo o Casco Vello é así. Durante o mes de agosto fun ao pabellón deportivo do Berbés e non tiven que ir por zonas perigosas.

lunes, 6 de octubre de 2008

Espiral de indecisión

Mírome ó espello. Extrañada. Pensativa. E volta a empezar na escola de idiomas, volta a estudiar chinés e inglés. pero por primeira vez en cinco anos, non teño que volver a italiano. Resúltame estraño despois de cinco anos. Como moito podería ir as clases complementarias, pero, ¿Para qué me valdrían? Quero dicir, en internet xa estou ben entrenada. A roda que xira e xira. Como di unha canción wiccan:

Air moves us,
Fire transforms us,
Water shapes us,
Earth Heals Us.
And The Balance Of The Wheel Goes Round And Round.

E a roda xira. Un novo periodo na miña vida estase a abrir camiño. Os cambios achéganse mentras eu como chocolate como se non fora a protagonista, se non unha espectadora. En realidade non é así. Non hai espectadores, somos todos personaxes de esta novela extraña que é a nosa vida. E lémbrome, de cando ero unha xoven de 18 anos, ó segundo ano da escola de idiomas, do mestre que lle tomaba sempre o pelo porque dáballe vergoña falar en italiano. ¿E agora? ¿Agora qué? Xa chamáronme bauscia e mangianebbia. Quizais porque vivo Milán, aínda cando estou lonxe. Deixoume unha marca para sempre, como a velocidade dun metro que corre polos meus soños dentro de unha fraga de dúbidas. Onte pasoume algo completamente idiota. Durmínme cinco mintos e tiven un soño extraño:

Piola... fermata Piola.

Subida ó metro a toda velocidade. Equilibrios para non caer ata que consigo sentarme. E de novo:

Loreto... fermata Loreto.

Baixada e camiñata desorientada ata que atopo o camiño. ¿Atopeino? Non. Vou facer 22 anos (17 de outubro) e non sei todavía cál é o meu camiño. Espero atopalo antes de chegar a Abbiategrasso. Sería demasiado tarde.

E verei as caras sorprendidas dos meus mestres, ora ex mestres de italiano, mentres dou voltas nunha espiral de indecisión que manda máis cá mín, máis do que quixeran mandar os meus pais, máis do que podería perderme entre as notas dunha canción cun final feliz.

miércoles, 1 de octubre de 2008

OS Mc Donald's

Por desgracia, a compañía Mc Donald's segue sendo un éxito en todo o mundo, pois millóns de persoas cada día acuden aos seus restaurantes, nutrindo a unha empresa que vive do capitalismo e a costa da saúde de moitos seres humanos, que inocentemente, van aos seus restaurantes co incentivo económico.

A min personalmente, as hamburguesas do Mc Donald's non me gustan. De feito, eu adoito ir buscar hamburguesas ás cafeterías. O único que me gusta de alí son os xeados. De todos os xeitos propúxenme un reto:

Non vou volver a pisar un Mc Donald's na marxe dun ano (por agora).


O 16 de outubro, é o día Mundial Anti-McDonald's. É unha iniciativa que parte da Mc Donalds Workers' Resistance en Reino Unido, dende 1980. En moitos países os seus traballadores organizan unha folga para protestar polas condicións da comida e polas condicións nas que traballan eles mesmos. Por desgraza, aquí non é moi coñecida a iniciativa....
 
Contrato Coloriuris