Onte soñei que estaba castigada nunha clase, cara á parede, a espaldas de todos, mentres a mestra explicaba algo.
Non hai moito máis qué comentar.
sábado, 22 de noviembre de 2008
martes, 18 de noviembre de 2008
Mal día...
Onte tiven un día disos nos que gustaríache pegarte un tiro, o quizáis dous. A verdade que, non sei se poderia ser peor. Pola mañán tive que ir o médico para recoller unhas análises... E unha xa estaba, pero a outra non. A doutora, é un pouco pesada e rompíume a cabeza. Saín xa de aí mosqueda, con ganas de matar a alguén e pensando en que necesito as análises para o 20. A ver qué pasa.
Non conseguín concentrarme en todo o día en nada. Despois, chegou a hora de natación. Foi horrible. Repentinamente sentínme sen folgo, e non daba unha. Non conseguía nadar, necesitaba pararme a cada rato porque o meu corpo caíase cara abaixo. E nadando a crol, entroume auga por todos os lados. Non sei, non tiña tempo para respirar. "¿Estás ben?- Preguntoume o monitor. Non soubera que contestar. "¡Está cansa! ¿Verdade, Ana?"- Dixo un dos meus compañeiros. De feito, aínda non fixera o ridícolo bastante onte. Cando tíñamos que facer un exercicio (o último) a pé, tambaleábame. Non mantivera moi ben o euqilibrio.
Aínda por riba, a miña "amiga", cando nos vimos despois de natación, pediume que saíra diante (coma sempre) porque o único que lle importan son os tíos. ¡Xenial!
Sólo un e-mail Alegroume, por algúns minutos o día de onte...
Non conseguín concentrarme en todo o día en nada. Despois, chegou a hora de natación. Foi horrible. Repentinamente sentínme sen folgo, e non daba unha. Non conseguía nadar, necesitaba pararme a cada rato porque o meu corpo caíase cara abaixo. E nadando a crol, entroume auga por todos os lados. Non sei, non tiña tempo para respirar. "¿Estás ben?- Preguntoume o monitor. Non soubera que contestar. "¡Está cansa! ¿Verdade, Ana?"- Dixo un dos meus compañeiros. De feito, aínda non fixera o ridícolo bastante onte. Cando tíñamos que facer un exercicio (o último) a pé, tambaleábame. Non mantivera moi ben o euqilibrio.
Aínda por riba, a miña "amiga", cando nos vimos despois de natación, pediume que saíra diante (coma sempre) porque o único que lle importan son os tíos. ¡Xenial!
Sólo un e-mail Alegroume, por algúns minutos o día de onte...
jueves, 13 de noviembre de 2008
Italiano...
Qué parvada.
Onte, esperaba a Salomé diante da Escola Oficial de Idiomas para ir á piscina, coma sempre. Claro que, ás 21.30 é cando empeza a saír a xente que queda, péchanse as portas,e todo o mundo sale. Moitos dos mestres van polo aparcadoiro, pero algúns saen pola porta principal.
E así, ultimamente, cuádrame de ver o meu último mestre de italiano, Fabio, e a algúns compañeiros que van á última ora a italiano, despois de repetir (algúns por propia vontade). En esos momentos, a melancolía abórdame un pouco, e boto en falta os debates, os cotilleos, as horas pelexándome ca lingua e mosqueada porque a certas persoas non as soportaba, directamente.
Pero se me poño a pensar, a melancolía ven de atrás. Nos últimos anos botaba en falta o corso de 2º, no que me deu clase Jose, un mestre que nos vacilaba todo o que podía e máis. Claro, era a máis xove da clase, cos meus 18 aniños. Entón era da era "do iogur" e "de Pokémon". (non deu unha...) e eu, timidísima, non sabía qué dicir. Entón, Marco, un rapaz de Vasto-Marina (Abruzzo) que en esos tempos importábame bastante, dicíame:"digli che è un...." En fin, qué tempos. E sólo pasaron 3 anos diso.
Onte, esperaba a Salomé diante da Escola Oficial de Idiomas para ir á piscina, coma sempre. Claro que, ás 21.30 é cando empeza a saír a xente que queda, péchanse as portas,e todo o mundo sale. Moitos dos mestres van polo aparcadoiro, pero algúns saen pola porta principal.
E así, ultimamente, cuádrame de ver o meu último mestre de italiano, Fabio, e a algúns compañeiros que van á última ora a italiano, despois de repetir (algúns por propia vontade). En esos momentos, a melancolía abórdame un pouco, e boto en falta os debates, os cotilleos, as horas pelexándome ca lingua e mosqueada porque a certas persoas non as soportaba, directamente.
Pero se me poño a pensar, a melancolía ven de atrás. Nos últimos anos botaba en falta o corso de 2º, no que me deu clase Jose, un mestre que nos vacilaba todo o que podía e máis. Claro, era a máis xove da clase, cos meus 18 aniños. Entón era da era "do iogur" e "de Pokémon". (non deu unha...) e eu, timidísima, non sabía qué dicir. Entón, Marco, un rapaz de Vasto-Marina (Abruzzo) que en esos tempos importábame bastante, dicíame:"digli che è un...." En fin, qué tempos. E sólo pasaron 3 anos diso.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)