martes, 18 de marzo de 2008

Soños...

Fai un par de días tiven un soño un pouco curioso.

Sí, era eu. Levaba unha traxe azul marino que me quedaba coma un guante. Moi formal. O pelo o tiña recollido nun moño. Os labios, os tiña pintados. E na man, levaba un maletín negro. (Non, non atraquei un banco...)

Corrín coma unha tola polas rúas de Milán. Correra, miraba o reloxo. Tiña moita prisa. Moitísima. Chegaba tarde. Cheguei ata unha parada de metro, e baixei a toda velocidade polas escaleiras. Xusto en ese momento ,perdín o metro que tiña que coller. Esperei pacientemente ata a chegada do seguinte... Subín botando lume. Xa dentro, intentei calmarme un pouco.Ía atrasada. Pero xa quedaba pouco. Por fin, volvín baixar do metro e corrín. Corrín como xamais correra ata un sitio que parecera unha oficiña. Entrei.

Xa era bastante tarde. Un grupo de señores, que estaban sentados ó redor dunha mesa, quedaron mirandome. Algúns cunha sorrisa, outros con cara de ¿¿¿Onde te meteras??? Uff...

domingo, 16 de marzo de 2008

A miña meiga!

Prometera que ía publicar as imaxes da meiga que fixen con pasta de modelaxe....

Aquí a tedes :)








viernes, 14 de marzo de 2008

semana cultural EOI (Italiano)

E en italiano, son a que toca á pandeireta (á esquerda)

Semana cultural EOI (chinés)




Sen comentarios... No de chinés son a que non para un minuto, balancéase, cruza e descruza os brazos, etc...

jueves, 13 de marzo de 2008

Chiqui chiqui

¿É isto o que nos vai a representar en Eurovisión? Sen comentarios... :DDDD

Bueno, é mellor iso que OT, e a nai que pariu a todas esas pixerías que mandamos todos os anos :D

domingo, 9 de marzo de 2008

Sen comentarios...

Istos son os carteis que apareceron en Vigo polo día da muller...



Sen comentarios... O que me coñece sabe que Matteo, Pelone e etc chamábanme así :D E cando estiven en Milán tiven que oír cousas como: "Ciao Viga!" o "Ciao Vighina!" :D

sábado, 8 de marzo de 2008

Pizzica!

O xoves foi "o gran día". Sí, en efecto, tiven que tocar ca miña pandeireta unha canción do sur de Italia chamada "U Santu Paulu". Pero bueno, empecemos polo principio. Todo empeza cando Fabio - o meu mestre de italiano- propónme toca-la pandeireta no festival cultural. Aceptei casi sen pensalo dúas veces. Teño que dicir que os ensaios foron situacións estranas para mín: O primeiro día de ensaio estaban solo Fabio e Marco (outro mestre) que tamén tocaron no festival, a guitarra e o acordeón. Primeiro estabamos no departamento de italiano (con mestras que entraban e saían constantemente) pero ó final fumos á aula magna. Debo recoñecer que me tiveron que botar unha man (ou dúas) para conseguir coller o ritmo da canción, e iso que, agora que o penso, parécese moito á xota punteada :D

O luns tivemos que ensaiar outra vez, pero rodeada de algúns compañeiros de italiano que querían aprender a bailar. Esta vez estabamos todos, tamén os dous rapaces que tiñan que cantar, e os bailaríns que viñeron da Puglia a ensinar ocmo se baila. Foi un ensaio aberto á xente de italiano, polo tanto estabamos rodeados de mestres... (Uff...!) Para mín a verdade, foi casi como estar en familia, coñecía a maior parte da xente, ja,ja, ja. Algunhas persoas felicitaronme por como tocara ou preguntáronme canto tempo levo e esas cousas. Simona e Alessandro (os bailaríns) déronme as gracias por participar (Non era para tanto, é algo que fixen con moito pracer) Despois, marchei.

O día seguinte tiña un e-mail de Fabio: Preguntábame onde me metera, porque foran todos a tomar algo e eu non estaba, ja, ja, ja. Cousas que pasan. Non deixaba de ser unha situación un pouco estrana para mín :D Agora en serio, non o sabía e estaba moi cansa... Parece que Fabio saíu correndo detrás miña, pero eu corrín máis que él :D Ese día sí que fun a tomar algo con eles despois de ensaiar, e a verdade é que estaba algo cortada: Alessandro e Simona sabían máis de mín do que eu pensara, ja, ja, ja. (Non te fies nunca de un mestre de italiano... consello de experta!)

Finalmente, o xoves tivemos a actuación. Estaba nerviosa, pero disfrutei moito. Creo que superei unha especie de bloqueo. Moita xente volveume felicitar, e cando subín Marco díxome que fora ó departamento de italiano un momento. Va e di: "Isto tiña que facelo o xefe de estudios... pero xa que marchou..." Un agasallo. Sí, había un agasallo para mín e outro para a outra rapaza (que xa se fora) de parte do departamento de italiano. Como era de supoñer, era un bó agasallo: un libro de lectura :D

E nadam despois fumos tomar algo, esta vez tamén viño outra mestra e algúns compañeiros da miña clase. Fabio díxome que me ía suspender solo para facerme participar o ano que ven outra vez. (Que malo... Se suspendo 5º, vou ter que facer dous anos!) Paséino ben, pero como era de supoñer, estaba algo triste... Chegara o final!!!!

Cando cheguei a casa e contéillo todo á miña nai, ela díxome dúas cousas:

- Que tería que pedir ós mestres de italiano que me escribiran algo dentro do libro (Non o pensara, a verdade)
- Que cómo non lle pedín a mail os bailaríns (Iso o pensei, pero non o fixen, hja, ja, ja.)

Bueno, en fin, creo ue eso es todo. A ver si consigo los documentos gráficos :D

sábado, 1 de marzo de 2008

Chinés na semana cultural

Onte fun venres, polo tanto tiña que ir a traballar, non tiña clases, pero tiña a actuación de chinés.

Houbo moita xente que botouse para atrás, a dicir verdade, da miña clase viñemos solo cinco ou seis, je je. A mín puxéronme diante porque estou afinada (aínda que non son a única da clase). Estaba algo nervosa, o meu mestre de italiano estaba por alí, pero iso xa o esperaba. Non era o que máis nervosa me puxo. Creo que púxenme máis nervosa cando vin que entrara o xefe de estudios (E ex mestre meu de italiano...!) Uff... E non chegou aínda a actuación de italiano, vou ter que méterlle caña, que se non... ja, ja, ja.

Bueno, non me saiu mal, o único malo é que as pernas tremábanme. Cando teño que facer algo así e me poño nervosa, teño a impresión de perde-lo equilibrio dos tacóns, jajaja. As máns xa as agarrara cara atrás para evitar máis tembleque. :D Encantaríame poder controlar os meus nervios cando me miran, pero iso solo se aprende cando... o fas moitas veces!
 
Contrato Coloriuris