lunes, 29 de septiembre de 2008

Fin de semana en Fisterra (e non solo...)







O porto




Monumento ó emigrante





Ancora




Faro





Arte en cerámica






sonrisa de orella a orella




O peregrino






Langosteira








Sen comentarios...




Muros... Na foto non se aprecia e non nos paramos a facer fotos... pero podo decir que è PRECIOSA.







Noia... algo aburrida.. Aínda que nos acabamos zampando unha copa de helado.




¡En Boiro! Feliz, pensativa e reflexiva o mesmo tempo...

viernes, 26 de septiembre de 2008

Vigo-Milán

O aeroporto de Vigo está baraxando varias opcións para ampliar os seus voos, e dende Clickair poñen catro grandes opcións de conexión dende Peinador: Milán, Bruxelas, Frankfurt e, sobre todo, Londres.

Entón veume á mente unha idea:

¿Por que non creamos unha plataforma para apoiar a candidatura de Milán? :D

domingo, 21 de septiembre de 2008

Paraíso caótico

"Fuggi,cosa fuggi non c'è modo di scappare, ho la febbre ma ti porto fuori a bere,
non è niente stai tranquilla è solo il cuore, porta Ticinese piove ma c'è il sole,
quando il dandy muore fuore nasce un fiore, le ragazze fan la fila per vedere
la sua tomba con su scritte le parole: "io vi amo, vi amo ma vi odio però, vi amo tutti,è bello è brutto io non lo so...io vi amo,vi amo ma vi odio però,vi amo tutti
è bello è brutto è solo questo"

Creo que estas frases dunha canción de Baustelle poderían definir o que sento por Milán. Esta vez non deixei moitos cabos soltos, por sorte. Cheguei soa, collín o autobús desde Bérgamo ata Milán, e xa alí dirixinme ata a Stazione Centrale para chegar a Piazzale Loreto. Xa no metro houberon uns carteis que me chamaron moito a atención....



Ou sexa, que o milanés é inglés macarrónico segundo estes publicistas. En fin. Sen comentarios. A unha persoa con coñecementos do dialecto lle mosquea un pouco a cousa :D

A xente foi bastante amable e non me custou moito atopar o hotel. Unha señora díxome que parecía italiana. Chegada ao hotel, empecei a mandar sms a todo o mundo. ¡Xa chegara!

Á primeira persoa que vin foi a Marco. Foi algo estraño, non sé. Tomámosnos un campari con spritz. Nunca o tomou e a verdade é que sobe moito e rápido, así que hai que controlarse moito. Despois necesitei descansar un ratillo, e pola tarde-noite quedei con Maurix, que curiosamente vive en Cassano sull?Adda, en Bérgamo, así que estiven outra vez alí. Ensinoume sitios moi bonitos, estivemos tomando un xeado alí. O tío da heladería entrou en shock cando se deu conta de que falaba o milanés. Maurix e eu acabamos tocando xuntos na súa casa. Regaloume unha chea de cds.

O segundo día collín un bus ata Milán e xa me metín nunha lea, porque, como era de esperar, esquecéulleme timbrar o billete e non levaba o carnet de identidade encima (esquecéramo en Milán) pero por esta vez deixáronme estar. Este día me desorienté bastante e sentinme algo ansiosa, pero por sorte, unha chamada a un amigo, unhas cantas persoas que me indicasen máis ou menos o camiño e o problema estaba resolto. Arranxeime e saín, foi absurdo porque oía por todas partes silbidos, piropos e pitidos cos claxones. Non é algo que me pase todos os días, e menos en Vigo. Me ví con Andrea Pinketts, aínda que despois viño un amigo seu. A verdade que foi bastante simpático, mágoa que non tiña moito tempo. O amigo estaba sorprendido, porque falaba rápido e eu decatábame de todo.



Pola noite, quedei con Andrea L, e falamos en milanés, estsabamos moi contentos de vernos. Á volta ao hotel fixeime que era verdade o que me dixeron: puxeran aos militares a vixiar a cidade. Un latinoamericano estívome tocando os narices porque quería quedar comigo. Evidentemente, pasei de todo.


Ao tercer día, repetiuse a retahila de piropos e silbidos. Compro un par de cousas nun supermercado, non tiña ganas de romperme a cabeza buscando un restaurante e os prezos, e o día anterior xa localizara un supermercado. Paso por diante dun colexio cheo de nenos. Finalmente falo con Matteo B, e quedamos en Piola, vou ata a súa casa e falamos un intre, tamén saúdo á nai que xa a coñecía. Sorprendeume porque dixo que estaba estudiando español, e realmente era boa.




Esa noite vénme a buscar Andrea L cuns amigos, fómosnos a cear e a falar no Stardust, que a verdade é que é unha especie de restaurante de autoservicio-buffet libre deses que están xeniais e que en Vigo por desgracia non hai. Foi bastante absurdo o feito de que cando ibamos no coche, tiñamos a canción de umbrella de fondo, e Andrea empezou a cantar unha especie de versión á milanesa. No canto de ?under my umbrella?, acabamos cantando ?Cata o seu l?ombrell-a? (sen comentarios...!)

O cuarto día, deixo o primeiro hotel no que estiven. Compro comprimidas (unha urxencia absurda coa que non contaba) e dou voltas ata que me vén a buscar Paolo. Atopámosnos finalmente na estación de Lambrate. Na súa casa, os pais recibíronme moi contentos, o pai lanzouse rapido a falar en dialecto (non mo esperaba!) Comemos, vimos algo de i legnanesi, ata que Paolo, Gianluca e eu fómosnos ao concerto dos Gamba de Legn a Mesero. Cheguei e enseguida presentámosnos, a verdade é que o grupo foi moi simpático. Estaba na mesa na que estaban os seus coñecidos, alí estaba, cantando e case bailando entre a xente. Querian subirme a cantar pero milagrosamente libreime. Pero non me librei de cantarlles despois a eles un anaco da Madonnina :D. Houberon moitas bromas, risas, coñecín a xente... Iso si, despois ía cargada de agasallos, ja, ja, ja. Durmín en casa de Paolo, en Barlassina. Segundo parece Ste recoñeceume. Aínda que non me dixo nada estando alí.





Ao día seguinte funme con Paolo a Como. Por desgraza, o tempo non era moi bo. De feito choveu bastante, o lago inundouse. Malia todo comemos en Como, pero pola tarde quedámosnos en Barlassina.





Pola noite con todo, fómosnos ao Alcatraz e eu paseimo ben, aínda que tenia os pés doloridos desde facía un par de días e alguén me pegou un pisotón que me matou directamente. Debo dicir que cada pista era case como un campo de fútbol e que haberían unhas 500 persoas en cada unha... E non había ningunha pelexa nin nada. Iso si, habían seguratas dentro, quizais esa é unha deficiencia que hai en moitos locais aquí en Vigo. Chegamos a casa de Paolo ás catro da mañá.








O domingo estivemos dando voltas por Milán cidade. Fómosnos ao Castello Sforzesco, que é precioso. Tamén demos unha volta por un Naviglio, a verdade que me quedei moi sorprendida véndoo. Démosnos unha volta pola Piazza do Duomo, e finalmente percorrémosnos Vittorio Emanuele para acabar comendo nunha pizzeria en Lambrate. Xa que tiña os pés superdoloridos, recolleunos Gianluca en Lambrate.








Esa noite foi a última en casa de Paolo, o pai fíxome uns agasallos, unhas tallas en madeira preciosas... O luns pola mañá, Paolo deixábame en Lambrate e eu perdíame. Me desorienté moito, cheguei ata Piazza Arxentina e chamei a Andrea, que intentou guiarme pero ao final non valeu de nada. Acabei preguntando á xente e foi moito máis fácil. Deixei as cousas no hotel. Xa estaba no metro prácticamente cando me chamou Laura DM.Así que quedei con ela e levoume a unha zona pola que adoitan saír os universitarios. Tomámosnos algo e estivemos falando. Fíxome graza que me contou que a nai ten moitas ganas de ir a Santiago. Cando nos tivemos que despedir (estaba algo leada coa tese da universidade)



Dí unha volta e compreime un anaco de pizza nunha panadería. Vou ao supermercado, compro unha cosilla, déixanme tres persoas pasar diante na cola (creo que a miña record estaba en dúas) e voume ao hotel. Ese día tamén consigo falar con Matteo C, que me di que me levará ao aeroporto.

E chegamos ao oitavo día. Doume voltas, por Sant'Ambrogio, polo Duomo, descanso un intre no hotel, e quedo con Laura B, no parque Sempione (que é onde está o Castello Sforzesco) Aproveito despois para comprar algúns agasallos para casa. Fíxome moita graza que cando baixei ao metro oín falar a un señor maior que traballaba alí en milanés. Falei con Pinketts por teléfono, e despois veu a xunto miña Andrea L, a facerme algo de compañía.. jajaja.



No meu último día, perdinme na zona do Castello. Estaba cansada, asi que comprei galletas e auga nun super.







Volvín ao hotel, tombeime un intre, e conseguín quedar con Ul Mik e outro mozo dos Longobardeath pola noite na piazza do Duomo. Tomámosnos algo, e eles tamén me regalaron cousas (un cd, unha camiseta e unha chapa). Paseino ben.






Cando volvín ao hotel, vinme negra. Vinme negra para facer a maleta porque tiña demasiadas cousas, e me ví negra porque non atopaba o carnet de identidade (que por non variar, estaba no sitio máis estúpido no que podería estar) Falo con Matteo C e díxome que descansase un intre, e que me daría unha perdida cando estivese chegando para irme a buscar. Cando me deu a perdida baixei, aínda o esperei un intre. De feito, pasou a policía e preguntoume se ía todo ben. Eu díxenlles que si, que só estaba esperando a un amigo e fóronse. Cando chegou Matteo, o tamén me tenia un agasallo, un peluchito moi chulo. Deume pena porque non puideramos estar xuntos antes e porque veu só para levarme ao aeroporto. De feito tíñase que levantar ao día seguinte, así que me deixou no aeroporto e xa nos despedimos. Total, que volta empezar. Entrar no aeroporto, entregar a folla, coller o billete, facturar a equipaxe, e buscar a porta. Unhas tres horas de avión e estaba en Ou Porto. Viñéronme a buscar os meus pais, e a verdade que recuperara algo de soño no avión, así que non me fun a durmir no momento, tiña ?demasiado que facer? ja, ja, ja!

Estou contenta, pero non me quería ir. A ver se para a próxima quédome a traballar ou algo así unha tempada... Xa sé o que me toca.

viernes, 19 de septiembre de 2008

 
Contrato Coloriuris